Naar Hermanus en Durbanville

In onze straat in Ladismith bloeien prachtige bomen. De namen weet ik niet, alleen de felblauwe bekende jacaranda. Dan met Mountain View, ons B&B, is dit weer een ideaal plaatje. We nemen een nieuwe route, naar het zuiden naar Riversdale, over de asfaltweg. In de verte ligt een bergrug, de Langeberg. Blijkbaar is het aan de andere kant kouder, want de wolken botsen tegen de warme lucht aan deze kant op en de koude lucht van de wolken zakken langzaam rollend over de bergkam maar lossen voordat ze op de grond komen op. Een wonderlijk gezicht. Wij slaan een gravelroad in naar Gijsmanshoek en Seekoeigat en duiken dus een beetje de wolken in. Bij het begin van de weg staat een bord dat de pas dicht is. We kunnen ons dat niet voorstellen en rijden naar de eerste de beste boerderij toe om het te vragen. De pas is open en we rijden over een smal en smaller wordend pad er overheen. Uiteindelijk komen we in Heidelberg aan en drinken koffie. Vanuit Heidelberg gaan we verder over de gravelroad en passeren verschillende rivieren, maar de Breede rivier heeft bij Malgas een pont, die handmatig bediend wordt. Door de graanvelden vervolgen wij onze weg naar Bredasdorp, ondertussen kijkend naar de blauwe kraanvogels en secretarisvogels die in de stoppels hun voedsel vinden. Dan komen we aan in Hermanus, de bekende plaats om walvissen te spotten. Helaas zijn we te laat in de tijd en zijn ze al zuidwaarts vertrokken. Ons gasthuis van de vorige keer was vol, maar de buurman aan de andere kant had wel plaats en we waren de enigen bij de 86 jarige Rolf, ooit in 1954 als jongeman van 22 uit Hamburg vertrokken naar Zuid Afrika. Het was een voltreffer, want we hadden weer zeer interessante gesprekken. 's Avonds langs het kustpad gewandeld naar een restaurant: Ocean Basket met ocean view. Lekker vis gegeten. De volgende dag wees Rolf ons nog mooie plekken aan om te bezoeken en we moesten volgende keer beslist langer blijven. We zijn de bergen boven Hermanus opgereden en het uitzicht was groots. De weg langs de kust richting Kaapstad is ook altijd weer prachtig. Nu maakten we nog een stop bij een jongen die haaien spotte, maar ook die waren er niet. Dan maar door naar Somerset West en Stellenbosch en door naar Durbanville. De auto uitgepakt en schoon laten maken want er zaten kilo's stof op. Wat waren we blij dat Jan zijn auto aan ons toevertrouwde, want hierdoor konden we paden rijden die je anders niet zou nemen. We hebben nu nog een paar dagen en dan zit het er weer op. Het weer is hier heerlijk, daarvoor zou je willen blijven maar Sinterklaas roept. Dus dan maar weer naar het regenachtige Nederland, maar dat went ook wel weer.

De klim uit Gamkaskloof naar Ladismith

Na een donkere nacht staan we vroeg op om weer naar de vogels te luisteren en of we nog ander wild zien. De gecko's kruipen tegen de muur op en kijken op ons neer. We pakken weer en gaan naar de plaas. We treffen Annetjie bij het ontbijt en ze had graag nog een dag met ons doorgebracht om ons de wetenswaardigheden over de kloofmensen te vertellen en te laten zien. Ze zijn daar min of meer zelfvoorzienend. Ze telen druiven en hebben een grote moestuin. Wij krijgen ingelegde vijgen en pickels van haar mee. We gaan nog een eindje verder de kloof in tot het museum. Heel interessant. We kopen een boekje waar de geschiedenis van de bewoners en de wegaanlegging naar de kloof in wordt verklaard. Op de terugweg gaan we nog even bij haar aan, zodat het half een voor we uit de kloof vertrekken. We moeten de helling weer op maar nu weten we hoe de weg loopt. Het is een stralende dag zodat we weer volop van het uitzicht genieten. Op de top blijven we weer even staan en kijken terug de kloof in. Heel speciaal. Het was omhoog minder eng dan naar beneden. We vervolgen de berghellingen en hun haarspeldbochten tot we weer op de Swartbergpas staan. Al voor de derde keer maar weer blijven we staan om van het geweldige uitzicht te genieten. We dalen verder af om weer bij Kobus se Gat aan te steken en een heerlijke warme maaltijd te genieten. Kobus herkent ons weer en gaat er eens lekker voor zitten. Weer leuke gesprekken gehad. We draaien nu af om een gravelroad te nemen naar Calitzdorp. Dat voert door het dal waar we van de Swartbergpas naar beneden kijken. Vanaf Calitzdorp rijden we verder over de asfaltweg naar Ladismith, waar we onderdak hebben in Mountain View. Al weer een bijzondere dag.

Dangerous road to Gamkaskloof

Na de prijsuitreiking van het bridgetoernooi gaan we weer op die pad. We gaan noordwaarts naar Oudtshoorn. Het miezert en de wolken hangen laag. De Outeniquabergen zitten helemaal in de wolken en als we de pas overgaan zien we niet veel. In Oudtshoorn schijnt de zon al weer en we zien de Swartberg in volle glorie voor ons. In Kobus se Gat nog een lekkere capuccino en dan gaan we de Swartbergpas weer op. Weergaloos is het uitzicht naar beide kanten. Over de pas is de afslag naar de Gamkaskloof. We zijn al eens eerder een stukje de kloof in geweest, maar durfden het met die auto dan niet aan. Nu hebben we een krachtpatser, die alles aan kan. Aan de kant van het pad staat een bord met “Dangerous road”, de weg is 37 km lang en het duurt twee uur om hem te rijden. Dan ben je beneden in het dal van de Gamkas. In het begin rijdt je tussen velden proteas door in de kleuren rood en geel. Prachtig. Na een tijdje verandert dat plotseling in verbrande struiken en bomen. Er heeft drie weken geleden brand gewoed. Dat laat zijn sporen wel achter. Verderop wordt het pad smaller en moeten we de berghellingen langs naar boven en weer naar beneden, waarbij je de weg kilometers en hellingen verder ziet lopen. “ Moeten we daar helemaal heen”. De weg bestaat uit gravelroad met ruwe stenen, hobbelig, voor 1 auto breed met uitwijkmogelijkheden, maar zonder muurtjes aan de kant. Gelukkig is Gerrit een goede chauffeur die niet benauwd is. Aan het eind van die hellingen rijden we door verschillende riviertjes en één doorgang was vorige week meer dan een meter hoog. Dan komen we voor een steile afdaling naar het dal te staan. Het uitzicht is fantastisch: de kloof met lichtgroene begroeiing tussen twee bergketens in. We kronkelen naar beneden met enge haarspeldbochten en veel hobbels en bobbels. We gaan naar de Fonteinplaas van Annetjie Joubert Mostert, zij is nog de enige bewoonster die in de kloof is geboren en er nog woont. Haar man is jaren geleden door Frans geopereerd en zodoende zijn wij hier terecht gekomen. We logeren in een kliphuissie, een halve kilometer van de plaas in the middle of nowhere. Je hoort alleen maar vogels en verder is het helemaal stil. “Rooi Piet” komt ons de warme maaltijd brengen en we moesten meekomen want hij had een “klomp kudu's met jonkies “gezien. Wij snel mee en zagen ze nog net. Als het donker is staan de sterren heel helder aan de hemel; zo zien we ze niet meer in Nederland.  Het is een fantastische ervaring om hier te zijn.

Bridgen en golfen in George

Vrijdag zijn we eerst naar Knysna gegaan, waar we geluncht hebben in een restaurant met een schitterend uitzicht op “The Heads”. Dat is het punt waar de Indische Oceaan de lagune in- en uitstroomt. Daarna nog een uurtje rijden naar ons huisje vlakbij de golfbaan en de locatie waar het bridgetoernooi zou worden gehouden. Aan het toernooi deden 14 viertallen mee. In 13 ronden van 8 spellen werd de einduitslag bepaald. Vrijdag avond 3, zaterdag 7 en zondagmorgen nog 3 ronden. Ons viertal startte desastreus (ons nevenpaar had een lange autoreis uit Kaapstad achter de rug) en we stonden vrijdagavond 12^e. In de loop van zaterdag was er herstel en klommen we naar de 7^e plaats en op de laatste dag eindigden we op de 6^e plaats. Opvallend was dat we goede resultaten boekten tegen de sterkere tegenstanders en juist tegen de zwakkere teams veel punten verspeelden. Maar met slechts 8 spellen is één spel vaak beslissend. In het winnende viertal zaten twee internationals en ook in het viertal dat tweede werd zat een zuidafrikaanse international. Tevreden met de 6^e plaats? Niet helemaal. De slechte start heeft ons wel enkele plaatsen gekost.

Op de prachtige golfbaan liep Geertje 18 holes, samen met een Engels echtpaar en een man uit George. Toen we zaterdagmiddag klaar waren met het bridgeprogramma en even een kijkje gingen nemen bij de golfclub, was Geertje net bezig uit te holen op de laatste hole. Geertje tevreden? Niet helemaal. Teveel afzwaaiers, teveel bunkers, maar wel genoten.

Boottocht, vogels en bungeejump

Rondom Plettenbergbaai is van alles te doen. We rijden naar Knysna, wat aan een prachtige lagune ligt. Deze keer lopen we niet naar the Heads, maar varen er heen met de John Benn, de rondvaartboot, vanuit de jachthaven. The Heads is de ingang van de Indische Oceaan tussen de rotsen door naar Knysna lagune. We hebben een paar keer op die rotsen gestaan om naar de branding te kijken. Nu moeten we tussen de boeien door er naar toe varen langs een paar eilanden. Eén eiland is moerassig. Er zijn veel vogelsoorten en in de lagune zijn ook zeepaardjes. De andere eilanden zijn volgebouwd met huizen.

Vanmorgen een grappig voorval. Toen we naar de Spar wilden gaan voor wat boodschappen en een krant kreeg Geertje van Marie het verzoek om ook waspinne mee te nemen. Wij kwamen terug met een pakje wortels. Bij terugkomst grote hilariteit. Wat bleek? Waspinne zijn in het Afrikaans wasknijpers!

Vandaag zijn we het Tsitsikamma Nationaal Park in geweest, wat richting Port Elizabeth ligt. We zijn naar het vogelpark geweest, genaamd the Birds of Eden, waar een net hoog overheen gespannen is want anders zijn de vogels gevlogen. Een wandelpad van houten vlonders leidt ons over het terrein met junglebegroeiing en waterpartijen. We zien allerlei soorten papegaaien en parkieten, ibissen, flamingo's, kraanvogels, allerlei soorten eenden, witte en zwarte zwanen en nog heel veel andere vogels die wij niet kennen. Gelukkig kun je een gids bijkopen zodat je later kunt zien wat voor vogels je gezien hebt. We vervolgen onze weg door Tsitsikamma naar de Bloukransbrug, waarvan vanaf gebungeejumped wordt. De brug is 216 m hoog boven de Bloukransrivier. Er gaan 3 meiden springen. Men heeft een touwbrug gebouwd om naar het midden toe te lopen. Van te voren gaat er iemand aan een touw een aantal meters naar beneden. We horen de meiden gillen als ze springen en aan het bungelen zijn. Ze worden naar boven toe getrokken aan een lijn, samen met de begeleider. Het zal vast een geweldige ervaring zijn geweest. Wij doen het in ieder geval niet. Terug naar Plett waren er weer prachtige uitzichten over de baai.

Van Patensie naar Plettenbergbaai

Van het welvarende Patensie rijden we zuidwaarts. We willen de oceaan even zien en rijden door naar St. Francis Bay. Dit is een plaats waar de gegoede mensen een huis of tweede huis hebben, die veelal witgekalkt zijn. Het is moeilijk om aan het strand te komen. We vinden toch een plekje en zien de oceaan tegen de kust aan slaan. Hoge golven voor het strand dagen de surfers uit om hier te surfen. Na een tijdje gaan we weer landinwaarts. We willen terugrijden evenwijdig aan de Baviaanskloof maar dan 1 bergrug dichter naar de oceaan toe. Dit dal volgt de Kougarivier. Hier wordt ook veel fruit verbouwd en is een prachtig breed dal. We rijden dit dal door tot Avontuur en daarna rijden we via de prachtige Prince Alfredpas naar Die Vlug. Het was net zo'n smal pad als door de Baviaanskloof maar dan vlak en goed te rijden. Weer prachtige uitzichten en omdat het weer veranderd is, zie je bergruggen op de top achter elkaar liggen in verschillend licht. Bij Kruisvallei slaan we linksaf en gaan nogmaals over een pas naar Wittedrif. Uiteindelijk komen we via een soms steile afdaling op de N2 uit en zijn dan bijna in Plettenbergbaai, waar Marie en kleinzoon Jeroen zijn in hun vakantiehuis. Weer een mooie dagtocht geweest. Maandag is een rustdag geweest en we hebben een tijd afgesproken om te gaan golfen.

Vandaag zwaar bewolkt, maar nog droog. 's Middags golfclubs gehuurd: Callaway, prima materiaal en een buggy, want er was veel hoogteverschil. Het miezerde zo nu en dan, maar een prachtige baan met veel bomen, ook in de baan. Dat was voor mij weer de eerste keer sinds maanden en het is heerlijk om weer pijnvrij te spelen.

Gerrit koopt vaak een krant: die Burger. Elke keer staat er een pagina in over de toestand in Zimbabwe, maar ook over de toestand over de regering hier van Zuma. Verder merken we er niks van.

Spectaculaire Baviaanskloof

Na het verlaten van “die tronk” in Willowmore gaan we op die pad naar de Baviaanskloof. Die kun je niet rijden zonder een auto op hoge wielen. Het eerste stuk is nog aardig breed en glooiend, maar je ziet de bergketens voor je. De Baviaanskloof ligt tussen twee bergketens in: aan de noordkant de Baviaanskloof bergen en aan de zuidkant de Kougabergen. De eerste pas is de Nuwekloofpas, waar prachtige rotspartijen hun plooien laten zien. De kleuren zijn van geel naar rood en soms een wit stuk ertussen. Het pad is nog aardig breed en kan een gewone auto ook rijden. Onderweg zien we een bord met o.a. een koffiekop erop en dat trekt ons wel aan. We rijden het erf op, maar het blijkt een accommodatie te zijn voor groepen.De gastvrouw komt ons tegemoet en zet koffie voor ons. Na een aardig gesprek en koffie vervolgen wij onze weg. Onderweg zijn er verder onderkomens zoals cottages, een guesthouse, een weggetje naar grotten, maar wij houden het gewone pad aan. Bij een winkeltje met plaatselijke nijverheid en een restaurantje er tegenover, eten we een heerlijk broodje. Een blik in het huisje: het ziet er leuk uit met propvol spullen en een houtvuur in de keuken om op te koken. Wij gaan verder de kronkelige weg af en kijken uit naar dieren. We zien natuurlijk bavianen en blesbokken en blauwe kraanvogels. Opeens wordt het dal breder en is er landbouw. Vlak voor de ingang van het nationaal park hadden we 's morgens onderdak geregeld. We logeren bij Pieter en Margriet Kruger op de Zandvlakte Guest Farm. We hadden een heel huisje tot onze beschikking. 's Avonds hebben we met ons vieren lekkere boerenkost gegeten: linzensoep, schapenvlees, aardappelpuree met appel, mais, boontjes met stukjes aardappel. Het viel er goed in en een wijntje erbij natuurlijk. Pieter vertelde over hun boerderij dat ze veel lavendel en rozemarijn verbouwen, voor de medische sector. Verder hadden zij projecten lopen over de waterbeheersing van de Baviaanrivier om die zo efficient mogelijk te gebruiken. Zij hadden veel studenten van de Universiteit Wageningen die hier onderzoek deden. Deze projecten behelsden de hele gemeenschap in die regio. De Baviaanskloof staat ook bekend om zijn zeer unieke flora. Al met al hebben we een zeer interessante en gezellige avond gehad.

Na een heerlijk ontbijt vanmorgen hebben we afscheid genomen en zijn we richting de poort van het Nationaal Park gereden: dit gebied heeft de status van Werelderfgoed van de UNESCO. De weg werd smaller en hobbeliger en aangezien het ook hier had geregend stonden er plassen op het pad. Onze auto kon daar met gemak door en meestal waren de stromen ook van de rivierbeddingen, waar betonplaten in lagen. Op een gegeven moment toen we steil omhoog gingen en het pad soms hobbeliger en zandiger werd, hebben we de 4x4 ingeschakeld. De snelheid was 10 km, maar dan zie je ook wat en er wordt steeds gewaarschuwd dat er wild kan oversteken. Dat gebeurde ook maar een keer: drie kudu's die de benen namen. Er zijn waterbuffels maar die hebben zich niet laten zien. Wij waren ook erg geconcentreerd op het smalle paadje dat maar hoger en hoger en hoger ging. Met op de top een fantastisch uitzicht. Naar beneden op de motor afremmen is ook fantastisch met deze auto. We zien de plek waar we naar toe moeten, maar er volgt nog zo'n pas waar je overheen moet en dan over twee cementstroken. Nergens is bescherming naast de weg, dus de afgrond is naast je. Maar Gerrit heeft voldoende stuurmanskunst om alles goed te laten verlopen. Uiteindelijk gaan we naar de uitgang nadat we nog flinke waterpassages moesten trotseren. Het was toch best inspannend rijden, zodat we in het eerstvolgende dorp een B&B hebben gezocht. Patensie ziet er patent uit met de vele citrusvruchten die hier verbouwd worden. Onze gastheer Ferreira vertelde dat ze het fruit uitvoeren en in dollars betaald krijgen, dus dat levert aardig wat op. Het was een dag om niet te vergeten. Zo'n pas hebben we nog niet eerder gehad.

Swartbergpas en Kobus se Gat

De mooiste pas van Zuid Afrika was vanaf Prince Albert gesloten. Er waren in april blijkbaar hevige regens geweest en die hadden een complete bocht weggeslagen. Jammer , maar het is niet anders. Dan de weg langs naar de Rust via de Meiringpoort, die ook spectaculair is vanwege zijn wonderlijke rotsformaties. Het was geen straf hier langs te rijden. In Oudtshoorn aan gekomen kwamen we op een prima logeerplek terecht. We zouden vandaag de Swartbergpas op rijden en daar boven de afslag naar de Gamkaskloof nemen om naar die Hel te rijden: 50 km verderop langs een steile, bochtige weg. Maar het moet wonderschone uitzichten geven. Via Frans hadden we gebeld of we op de Fonteinplaas konden slapen en dat was geregeld. Het was alleen al twee dagen regenachtig weer geweest en ook afgelopen nacht had het flink geregend. Vanmorgen was het bewolkt maar droog. Wij op pad naar de Swartbergpas. Dan komt er een telefoontje van Frans. Annetjie had gebeld dat het zo geregend had dat we een rivier moesten doorsteken waar het water tot heuphoogte reikte. Zelfs voor onze prachtige 4x4 is dat teveel. De auto gaat drijven en dan neemt de rivier hem mee. Blij dat Frans het op tijd ons vertelde en ons afmeldde bij Annetjie om daar te overnachten moesten we onze plannen wijzigen. We zijn de Swartberg opgereden en omdat het zo geregend had was het prachtig helder en konden we heel ver kijken. Wel was het koud daarboven: 6°. We zijn teruggereden en hebben heerlijke koffie gedronken in “Kobus se gat”. Terwijl we gaan zitten hoort Gerrit Fries. Het blijken twee mensen uit Bolsward en en vrouw uit Garijp. Even bijgekletst natuurlijk. We gaan nu de andere kant op naar het oosten, langs "Vrede en rust" naar Willowmore om morgen de Baviaanskloof in te gaan, die je gedeeltelijk ook met 4x4 moet rijden. Het weer verbetert wel, zodat dat vast een nieuw avontuur wordt.