Van Laugaras, IJsland naar familie reünie in Lacombe, Alberta

De laatste dag op IJsland brak al weer aan. We hadden het erg naar de zin gehad in het Brekkugerdi Guesthouse. Na de koffie reden we weg via de normale route naar Selfoss. Het was schitterend weer, toch zat de Hekla weer in de wolken. Naar het vliegveld nemen we de route aan de zuidkant van het schiereiland, waar het op licht. Dit is een prachtige route met weinig verkeer. Vuurtorens staan aan de kust en zelfs een kerkje vlak achter het strand. Bij Grindavik rijden we noordwaarts langs de beroemde hotpools Blue Lagoon. Wij willen niet met natte handdoeken in de koffer zitten en hebben in een kleinere gezeten. Op het vliegveld verliep alles vlot en om 5 uur hingen we in de lucht. Mooie vlucht over Groenland, over de Hudson Baai en dan naar Edmonton. Helaas waar onze koffer was gebleven was een raadsel, maar niet in Edmonton. Dus een beetje aangeslagen de auto opgehaald en naar de familie reunie in Lacombe. Daar was iedereen aangekomen en was het reuze gezellig.

De Hekla

Op de lagere school vroeger leerden we een aantal vulkanen: Etna, Vesuvius, Stromboli in Italie en de Hekla op IJsland. Als wij hier buiten de deur stappen en een paar meters de weg op, dan hebben we het gezicht op de Hekla. Elke keer is het weer anders, meestal zit hij in de wolken, zo ook gisteren. Toch intrigeert hij ons. Het is natuurlijk ook nog zo dat bij die andere vulkanen je je tong breekt over de namen, zoals de Eyjafjallajokull die de laatste keer in 2014 het vliegverkeer ontregelde. Eerst onze gastheer gevraagd naar de beste route. Van hem kregen we ook een aantal tips. Heen via de 32 bracht ons naar weer naar een prachtige waterval die zich door de lava basaltblokken heen wringt. Verderop hadden ze een replica gemaakt van een longhouse van de Vikingen. Bij een andere stop waar wij koffie zouden drinken, was een Hekla info centrum. De Hekla breekt eens in de ongeveer 15 jaar uit. De laatste keer was 2000, dus men verwacht binnenkort weer een uitbraak. Er hing een scherm met de seismologische trillingen van de Hekla. De vorige keer was maar een uur van te voren bekend dat hij zou uitbreken. Stel je voor!!!!! Wij denken dat de Hekla zo'n mooie vulkaan met bovenin een krater is. Maar dat is niet zo. Hij breekt uit in een spleet met meerdere kratermonden. Prachtige filmpjes laten ons dat zien. Wij drinken onze koffie buiten op de camping op een bankje. Ondertussen komen een paar fietsers eraan om hier hun tent op te zetten. We vragen waar ze vandaan kwamen en hoe het fietsen hier beviel. 3 dagen hadden ze veel regen gehad, De tent moest eerst te drogen hangen voor ze hem op konden zetten. Ook hadden ze veel tegenwind gehad op de weg naar het noorden en waren weer teruggekeerd. Het viel ze niet mee en waren niet zo maar fietsers! Wij hadden de koffie op en vervolgden onze weg langs de 26. De voet van de Hekla bestaat dan weer uit velden lava, dan weer uit zanderige heuveltjes en dan weer uit groene lavavelden, elke keer weer anders. Op de 1 aangekomen vervolgden we de onze bekende weg naar Selfoss. Plotseling zie ik een bordje Bobby Fischer schaakcentrum staan. We stoppen en gaan het museumpje binnen. Fischer heeft in Reykjavik tegen Spasski gespeeld in 1972 om de wereldtitel. In 2005 heeft Fischer de IJslandse nationaliteit gekregen en is er gaan wonen. In 2010 is hij overleden. We hebben zijn graf bezocht op een kerkhof van een heel klein kerkje vlakbij Selfoss. Wij vervolgen onze weg naar huis en komen langs de krater van de Keria. Nu is het droog weer en zonnig. We maken een rondje om de krater heen.

Reykjavik

Reykjavik ligt op 80 km afstand van Laugaras waar wij logeren. Als je hier naar boven rijdt, zie je stoom uit de grond komen. Ideaal blijkbaar voor fruitteelt in kassen. Die staan hier aardig wat en in ons gasthuis wordt de verse groenten zoals de komkommers en tomaten aangeprezen.

Wij hebben twee mogelijkheden om naar de 1 te komen. We gaan nu weer langs de mooie weg naar Selfoss aan de voet van een lange berg en komen langs de Keria krater. Bij Reykjavik is het niet ingewikkeld om erin te komen en we rijden naar het water. Er liggen ook hier grote cruiseschepen aan de kade, waaronder De Rotterdam. Langs de weg langs het water rijden we richting oude binnestad. Oud zie je niet want er wordt ontzettend gebouwd. Vanuit een parkeergarage is het lopen naar boven, waar de grote witte Hallgrimmskerk, boven op de heuvel ligt. De toren is geïnspireerd op natuurlijke basaltzuilen. Na een bouwtijd van ruim 40 jaar werd de kerk in 1986 ingewijd. Het grote Klaisorgel werd in 1992 geplaatst. Er vinden 's zomers natuurlijk geregeld concerten in plaats en nu was er ook een organist aan het oefenen vooraf aan een concert. Een ander statussymbool van de stad is de nieuwe opera Harpa, geheel uit glas aan de buitenkant opgetrokken. Het is een congres en concertcentrum. Het gebouw valt wel op, maar er omheen wordt zoveel gebouwd dat het nu nog niet tot zijn recht komt. Het huis Hofdi staat aan de boulevard langs het water. Het is wereldberoemd geworden door de ontmoeting van Reagan en Gorbatsjov in 1984. De stad wordt ook aardig druk bezocht door toeristen. Om uit de stad te komen is moeilijker. We belanden in een buitenwijk maar komen uiteindelijk weer goed op de 1 terecht. Na een tijdje zien we het kerkje van Skalholt weer en zijn we gauw weer thuis.

Naar het noordwestelijk gelegen Borgarnes

Aangezien wij een hele week vanuit een vast guesthouse uitstapjes maken, komen we vaak over dezelfde wegen in het begin. Opvallend is dat het licht steeds weer anders. Dat hangt natuurlijk met het weer samen. Wij hebben steeds het geluk dat het 's morgens meestal licht bewolkt is en de zon schijnt en dat het om een uur of drie dicht trekt, er een paar uur buien vallen en dat het daarna weer opknapt. Wij bivakkeren in een gehucht zo'n 80 km oost van Reykjavik. Mooi centraal maar je bent gebonden aan afstand. Wij zijn naar het noordoosten en het zuidoosten geweest. Nu volgt een tocht naar het noordwesten steeds zo'n 150 km van onze centrale plaats. Het eerste stuk is bekend, het is er zeer groen, maar op de nieuwe stukken is er vaak ook weer een ander landschap. De wegen hebben hier ook nummers. De hoofdweg om het hele eiland is de 1. Dat is zeker hier in het zuiden en bij Reykjavik een drukke weg. Regelmatig zien we hier ook fietsers, bepakt en bezakt met goede regenkleding aan. Maar langs die drukke weg. De tweecijferige wegen zijn ook meestal wel geasfalteerd maar kunnen ook gravelroads zijn. Dat weet je niet van te voren, maar je kunt een informatienummer bellen, die de toestand van de wegen weet en ook of ze open zijn. Dan heb je nog 3-cijferige wegen die gravelroads zijn en soms door rivieren gaan. Dan heb je nog de F-wegen die allen maar voor 4x4 auto's zijn. Met onze kleine Hyundai mogen we alleen maar op de 1 en de 2-cijferige wegen komen. Anders ben je niet verzekerd. Naar het noordwesten kwamen we weer over wegen in uitgestrekte dalen en vlakten met groene begroeiing en veel mos en veel stenen en rotsen. Het is niet spannend, maar doordat er steeds ander licht op valt, verveelt het niet. Verder zijn er hier de wereld aan watervallen, kleine maar ook hele grote. Naar het noorden zijn we tot Borgarnes aan de zee gekomen via een hoogvlakte en langs een fjord. Borgarnes is dan wel een redelijk stadje met historie, vooral vanwege de IJslandse sagen. Koffie gekocht en gepicknickt aan het water. Aan de overkant rijst dan een hele hoge wand op die lijkt van gruis te zijn. Er is nog een hele lange zijarm die nog veel verder westelijk uitsteekt en waar op de punt nog een grote vulkaan met sneeuwtop te zien is. Het is te ver. Terug nemen de kustweg langs de fjorden en daar blijkt ook een hele hoge waterval te zijn. Wel 1½ km lopen en klimmen. We doen een poging maar halverwege zien we dat we niet met droge voeten aan de overkant van de rivier komen en langs een glibberig paadje moeten lopen. We horen hem wel ,maar helaas het noodlot maar niet tarten nu het verder zo goed gaat met het lopen. We rijden door, steken de bergen weer over en gaan met een voldaan gevoel naar de Brekkugerdi guesthouse terug.

Grotbewoners en het Parlement in Pingvellir

Op weg naar Pingvellir zagen we een bord aan de kant van de weg met Cave People. Daar naar toe gereden en daar bleek in de grot vroeger mensen gewoond te hebben. Een jong echtpaar had de boel opgeruimd en opnieuw ingericht zoals het in vroeger tijden eruit had gezien. Op foto's waren de vroegere bewoners nog te zien. Ze gaven een rondleiding en dat was erg interessant.

IJsland is gekoloniseerd geweest door de vikingen uit Noorwegen. In 930 is de volksvergadering opgericht om afspraken te maken over onder andere grondgebruik. Men kwam samen bij een kloof in de bergen, waar twee tectonische platen uit elkaar drijven Pingvellir Elk jaar kwamen men twee weken bijeen. De wetten werden mondeling overgedragen en pas in de 12de eeuw konden ze het schriftelijk vastleggen nadat de schrijfkunst naar IJsland kwam waarschijnlijk via Ierse monniken. De Alting, zoals het parlement werd genoemd, wordt wel gezien als werelds oudste parlement. 

Op 17 juni 1944 is IJsland op Pingvellir uitgeroepen tot een zelfstandige republiek. De Amerikanen hadden een basis op Kevlavik, waar nu het vliegveld is. Het Nationale Park Pingvellir is een van de hoogtepunten van IJsland en wordt dan ook druk bezocht. Helaas begon het aan het eind van ons bezoek te regenen, zodat we het een beetje snel hebben afgerond.

Vulkanen, zwart strand , watervallen en papegegaaiduikers

Gisteren een topdag gehad. Na een beetje bewolking in de morgen werd de lucht helemaal strak blauw. Wij hebben een tocht met Joute en Maaike gemaakt naar het zuidoosten. Bij Hella was een museum over het vulkanisme. Helemaal interactief, zodat je de grond voelde trillen tijdens een aardbeving, vulkaanuitbarstingen op de computerschermen kon volgen en de verschillende soorten vulkanisme lieten zien. Bij Hella zie je vulkaan Hekla, waarvan ze eerstdaags weer een uitbarsting verwachten, helemaal uit de wolken. Even verder de Eyjafjallajokull, die in 2010 zoveel as en puin uitspuwde dat het vliegverkeer naar Europa werd stilgelegd en de Katla, een onderdeel van de grote sneeuwkap Myrdalsjokull. Een prachtige waterval, de Seljalandfoss stort van de bergen in een poel. Er is een pad achterlangs wat een prachtig gezicht geeft. Er zijn hier tig watervallen, maar deze was erg mooi en hoog. Bij een klif Dyrholaey vliegen de papegaaiduikers af en aan en duiken dan in het gras of in een rotsspleet, zodat ze moeilijk van de kant te zien zijn. Het water heeft hier prachtige rotsformaties gemaakt. We zien van de klif het lavastrand aan de overkant van de baai en besluiten daar koffie te drinken. Een mooi plekje en het doet blijken dat de rotsen die uit de zee oprijzen uit basaltblokken bestaan. Ook hier natuurlijk de papegaaiduikers. Een topdag. 's Avonds een prachtige zonsondergang met een rode lucht, maar geen bloedrode maan te zien. Wel een regenboog.

ONDERWEG NAAR DE REUNIE IN CANADA VIA IJSLAND

4 jaar geleden aan het eind van het Meinema-weekend waar Joute en Cindy ook met de kinderen aanwezig waren, moesten we een besluit nemen over volgende keren. Joute gaf aan dat zij het erg leuk zouden vinden om over 4 jaar, in het jaar 2018, het weekend te houden in Canada. Met algemeen besluit is dat aangenomen en 4 jaar lang kon men plannen maken hoe dat weekend en de vakantie aan te pakken. Wij hadden besloten om met Icelandair te vliegen, waar een mogelijkheid bestond om zonder extra kosten een stop-over te maken van maximaal een week. Zo gezegd zo gedaan. Gisteren zijn we met lange broek en regenjack uit het hete Nederland van 30 graden vertrokken naar IJsland waar het 15 graden kouder is. We hadden daar een guesthouse besproken voor een hele week en van daaruit willen we uitstapjes maken. Het Brekkugerdi guesthouse ligt op een kleine honderd kilometer van Reykjavik, midden in de natuur. De tocht erheen was al prachtig. In Nederland net zo gortdroog als wat en bruin gras niet om aan te zien, komen we hier in het groene IJsland waar de bloemetjes in de weilanden en langs de weg prachtig bloeien. Het zonnetje schijnt door de wolken en op de achtergrond donkere wolken boven de bergen. Na een goede nacht maken we vandaag een tocht langs de grootste toeristische trekpleisters de spuitende geyser bij Geysir en een grote waterval Gullfoss, waar bussenvol mensen uitlaten. Gelukkig zijn we vroeg en valt het allemaal mee. In de middag gaan we zwemmen in een hotpool, niet zo druk als de Blue Lagoon, maar bij Fludir in een kleinere maar lekker warm.

Een dagje Franschhoek

Het dorp heette oorspronkelijk Olifantshoek, vanwege de vele olifanten die hier in de vallei voorkwamen. Inkwamen hier 176 Franse hugenoten wonen, die na de herroeping van het Edict vanNantes eerst vanuit het katholieke Frankrijknaar Nederland gevlucht waren. In Nederland heerste godsdienstvrijheid en zo kwamen zij in dienst bij de VOC en voeren naar de Nederlandse Kaapkolonie. De hugenoten worden door het VOC-beleid over de hele Kaapkolonie verspreid, maar bij Olifantshoek ontstaat toch een concentratiegebied. De kolonisten aan de Kaap begonnen de buurt daarom al snel "Fransche Kwartier" of "Fransche Hoek" te noemen en in de 18e eeuw wordt de naam van het dorpje officieel "Franschen Hoek", later vereenvoudigd tot Franschhoek. Vandaag de dag zijn er nog vrij veel restanten uit de hugenootse tijd te vinden. Niet alleen de familienamen, maar ook de namen van veel wijnlandgoederen, zoals La Motte, La Cotte, Cabrière, Provence, Chamonix, Bien Donné, Champagne, Dieu Donné en Le Dauphiné. In Franschhoek zijn veel belangrijke wijngaarden en in het dorp zijn verschillende van Zuid-Afrika's beste restaurants gevestigd. Het dorp en de bloemrijke omgeving zijn een toeristische attractie.

We gaan met onze kunstvriend Nelis naar Franschhoek naar La Grande Provence Wine Estate, een prachtig Kaap Hollands huis met wijngaard en tuinen. Hier is een tentoonstelling van Anton Smit, een beeldhouwer en schilder te zien, zowel binnen als buiten.Daarna gaan we lunchen bij Leopard Leap, een moderne Wine Estate, waar het erg druk is, maar lekker eten. Daarna bezoeken we de derde Wine Estate La Motte, waar veel schilderijen van de bekende Zuid Afrikaanse schilder Pierneef hangen. Ook een Kaap Hollands huis met de wijngaard ernaast en een prachtige tuin. Franschhoek is voor een groot deel opgekocht door een rijke Indier. Hij heeft een hotel en huis net buiten Franschhoek; Leeu Estate. We zijn over het terrein gereden, waarvan de hotelkamers behoorlijk duur zijn en waar hij een heel groot huis bezit. Maar volgens Nelis knapt hij het heel goed op.