Aangezien wij een hele week vanuit een vast guesthouse uitstapjes maken, komen we vaak over dezelfde wegen in het begin. Opvallend is dat het licht steeds weer anders. Dat hangt natuurlijk met het weer samen. Wij hebben steeds het geluk dat het 's morgens meestal licht bewolkt is en de zon schijnt en dat het om een uur of drie dicht trekt, er een paar uur buien vallen en dat het daarna weer opknapt. Wij bivakkeren in een gehucht zo'n 80 km oost van Reykjavik. Mooi centraal maar je bent gebonden aan afstand. Wij zijn naar het noordoosten en het zuidoosten geweest. Nu volgt een tocht naar het noordwesten steeds zo'n 150 km van onze centrale plaats. Het eerste stuk is bekend, het is er zeer groen, maar op de nieuwe stukken is er vaak ook weer een ander landschap. De wegen hebben hier ook nummers. De hoofdweg om het hele eiland is de 1. Dat is zeker hier in het zuiden en bij Reykjavik een drukke weg. Regelmatig zien we hier ook fietsers, bepakt en bezakt met goede regenkleding aan. Maar langs die drukke weg. De tweecijferige wegen zijn ook meestal wel geasfalteerd maar kunnen ook gravelroads zijn. Dat weet je niet van te voren, maar je kunt een informatienummer bellen, die de toestand van de wegen weet en ook of ze open zijn. Dan heb je nog 3-cijferige wegen die gravelroads zijn en soms door rivieren gaan. Dan heb je nog de F-wegen die allen maar voor 4x4 auto's zijn. Met onze kleine Hyundai mogen we alleen maar op de 1 en de 2-cijferige wegen komen. Anders ben je niet verzekerd. Naar het noordwesten kwamen we weer over wegen in uitgestrekte dalen en vlakten met groene begroeiing en veel mos en veel stenen en rotsen. Het is niet spannend, maar doordat er steeds ander licht op valt, verveelt het niet. Verder zijn er hier de wereld aan watervallen, kleine maar ook hele grote. Naar het noorden zijn we tot Borgarnes aan de zee gekomen via een hoogvlakte en langs een fjord. Borgarnes is dan wel een redelijk stadje met historie, vooral vanwege de IJslandse sagen. Koffie gekocht en gepicknickt aan het water. Aan de overkant rijst dan een hele hoge wand op die lijkt van gruis te zijn. Er is nog een hele lange zijarm die nog veel verder westelijk uitsteekt en waar op de punt nog een grote vulkaan met sneeuwtop te zien is. Het is te ver. Terug nemen de kustweg langs de fjorden en daar blijkt ook een hele hoge waterval te zijn. Wel 1½ km lopen en klimmen. We doen een poging maar halverwege zien we dat we niet met droge voeten aan de overkant van de rivier komen en langs een glibberig paadje moeten lopen. We horen hem wel ,maar helaas het noodlot maar niet tarten nu het verder zo goed gaat met het lopen. We rijden door, steken de bergen weer over en gaan met een voldaan gevoel naar de Brekkugerdi guesthouse terug.