Na de prijsuitreiking van het bridgetoernooi gaan we weer op die pad. We gaan noordwaarts naar Oudtshoorn. Het miezert en de wolken hangen laag. De Outeniquabergen zitten helemaal in de wolken en als we de pas overgaan zien we niet veel. In Oudtshoorn schijnt de zon al weer en we zien de Swartberg in volle glorie voor ons. In Kobus se Gat nog een lekkere capuccino en dan gaan we de Swartbergpas weer op. Weergaloos is het uitzicht naar beide kanten. Over de pas is de afslag naar de Gamkaskloof. We zijn al eens eerder een stukje de kloof in geweest, maar durfden het met die auto dan niet aan. Nu hebben we een krachtpatser, die alles aan kan. Aan de kant van het pad staat een bord met “Dangerous road”, de weg is 37 km lang en het duurt twee uur om hem te rijden. Dan ben je beneden in het dal van de Gamkas. In het begin rijdt je tussen velden proteas door in de kleuren rood en geel. Prachtig. Na een tijdje verandert dat plotseling in verbrande struiken en bomen. Er heeft drie weken geleden brand gewoed. Dat laat zijn sporen wel achter. Verderop wordt het pad smaller en moeten we de berghellingen langs naar boven en weer naar beneden, waarbij je de weg kilometers en hellingen verder ziet lopen. “ Moeten we daar helemaal heen”. De weg bestaat uit gravelroad met ruwe stenen, hobbelig, voor 1 auto breed met uitwijkmogelijkheden, maar zonder muurtjes aan de kant. Gelukkig is Gerrit een goede chauffeur die niet benauwd is. Aan het eind van die hellingen rijden we door verschillende riviertjes en één doorgang was vorige week meer dan een meter hoog. Dan komen we voor een steile afdaling naar het dal te staan. Het uitzicht is fantastisch: de kloof met lichtgroene begroeiing tussen twee bergketens in. We kronkelen naar beneden met enge haarspeldbochten en veel hobbels en bobbels. We gaan naar de Fonteinplaas van Annetjie Joubert Mostert, zij is nog de enige bewoonster die in de kloof is geboren en er nog woont. Haar man is jaren geleden door Frans geopereerd en zodoende zijn wij hier terecht gekomen. We logeren in een kliphuissie, een halve kilometer van de plaas in the middle of nowhere. Je hoort alleen maar vogels en verder is het helemaal stil. “Rooi Piet” komt ons de warme maaltijd brengen en we moesten meekomen want hij had een “klomp kudu's met jonkies “gezien. Wij snel mee en zagen ze nog net. Als het donker is staan de sterren heel helder aan de hemel; zo zien we ze niet meer in Nederland.  Het is een fantastische ervaring om hier te zijn.